Cztery Żywioły Słowa to wydarzenie literackie mające na celu ukazanie poprzez słowo — pisane, czytane, mówione, śpiewane — związków literatury z innymi dziedzinami sztuki, ich wzajemnych wpływów i inspiracji, które angażuje różne środowiska artystyczne.

W tym roku postaraliśmy się znaleźć dla Żywiołów nową formułę, w ramach której nie rezygnując z ich założeń i realizując zaplanowaną misję, w bezpiecznych warunkach będziemy mogli opowiadać o literaturze i jej rozmaitych kontekstach. 

Kochani – widzimy się on-line

Jury Konkursu na Wiersz Obrazkowy, odbywającego się w ramach VIII edycji festiwalu Cztery Żywioły Słowa, zapoznało się z 96 nadesłanymi pracami, reprezentującymi dwie kategorie wiekowe (do 15 lat i od 16 lat). Autorzy wykazali się niezwykłą inwencją twórczą, podejmując polemikę z tradycyjnymi formami „uprawiania liryki” i tradycyjnym wyobrażeniem poety.

Polska noblistka, Wisława Szymborska w wierszu „Wieczór autorski” porównała boksera i pisarza. Pierwszy z nich prezentuje się podczas walki wśród wrzawy miłośników tego sportu i ma rzesze sympatyków. Drugi może liczyć jedynie na kilka przypadkowych osób na spotkaniu autorskim. Dodatkowo autorka gorzko i ironicznie w wierszu określiła status poety współczesnego, podkreślając następującymi słowami trud pracy literackiej – być poetą to „mieć wyrok skazujący na ciężkie norwidy”.

Mamy wrażenie, że w Konkursie na Wiersz Obrazkowy powyższe granice zostały przekroczone – bo można tworzyć poezję i doznawać w tym przyjemności, twórczej pasji i odkrywać w sobie coś, o czego istnieniu nie mieliśmy pojęcia. A przy tym być popularnym jak bokser, czego wszystkim uczestnikom życzymy. A może odwrotnie – być bokserem, który wiersz obrazkowy stworzy. Jest też droga trzecia – być bokserem literatury.

OTO WYNIKI 🙂

Ćwiczenia z tłumaczenia to propozycja dla wszystkich, którzy ciekawi są kulisów warsztatu tłumacza literatury, lub uczą się języka francuskiego. Na przykładzie szalonej powieści „Zazi w metrze” Raymonda Queneau i jej polskich wcieleń Krzysztof Dix opowie o specyfice przekładania literatury pięknej i rodzajach problemów, z jakimi tłumacz musi mierzyć się w swojej pracy.

DYKTANDO – ESKOMOSI

„Dyktanda czyli w jaki sposób wujek Staszek wówczas Michasia — dziś Michała — uczył pisać bez błędów” to zbiorek utworów Stanisława Lema, który powstał w roku 1970 jako pomoc w nauce ortografii sporządzona dla siostrzeńca żony pisarza, Michała Zycha. Dyktanda, wydane po raz pierwszy w roku 2001 ze starego brulionu, są pełne absurdalnego dowcipu, stanowią też erupcję fantastycznej, czasem okrutnej wyobraźni i można je porównać z rysunkami i tekstami klasyka czarnego humoru, Rolanda Topora.

Pierwsze z pięciu wybranych dyktand czyta Oskar Hamerski, aktor Teatru Narodowego w Warszawie.

Czyta Konrad Marszałek, aktor Teatru Rampa w Warszawie.

Czyta Natalia Sierzputowska, aktorka, uczestniczka projektu Alchemia teatralna

czyta Mateusz Baran – aktor 

czyta Juliusz Chrząstowski – aktor Narodowego Teatru Starego w Krakowie

W cyklu „Literacko z…” zaproszone osoby opowiedzą o wybranych przez siebie książkach, a także zaprezentują własne oryginalne sposoby czytania lektur oraz wskażą, jak literatura łączy się z życiem i odnosi się do naszych doświadczeń.

Cykl rozpoczyna – Robert Kaśków, dyrektor i polonista w I Liceum Ogólnokształcącym w Świdnicy, doktor nauk humanistycznych, uczestnik projektu Alchemia teatralna. Interesuje się literaturą, historią kultury, piłką nożną i wszystkim, co „dziwne i niezwykłe”.

Aleksandra Kulak, polonistka w III Liceum Ogólnokształcącym w Świdnicy.

Krzysztof Frączek, dyrektor i polonista w III Liceum Ogólnokształcącym w Świdnicy

Mariola Mackiewicz – polonistka w II Liceum Ogólnokształcącym w Świdnicy.